Presentatie masterproef 'Interieurs van onder het stof' van Fee De Fooz

Het thema van deze masterproef is ontstaan vanuit een persoonlijke observatie en frustratie. Ik stelde vast dat in mijn omgeving, bij het leegmaken of renoveren van een huis, het meeste ‘oude’ meubilair verloren ging, ondanks dat het als grondstof nog waardevol was.

Door dit fenomeen verder te onderzoeken merkte ik dat, naast de waarde van  het materiaal  als grondstof, het meubel ook een intrinsieke waarde bezat, zoals de verhalen en herinneringen die men ermee associeert. Dit is een belangrijk gegeven om de emotioneel-logische levensduur[1] van het meubel te verlengen.  Vanuit deze basis ben ik vertrokken voor mijn ontwerp. Ik ben op zoek gegaan naar welke technieken er gebruikt kunnen worden om dit te realiseren en hoe een publieke ontmoetingsplek hieraan kon bijdragen.

Ik heb mij hiervoor verdiept in het circulaire design waarbij men ijvert om bij het produceren zo min mogelijk grondstoffen te verbruiken en de levensduur ervan zo lang mogelijk maken. (Groene Brein, 2016).  Hierbij leerde ik de ontwerpstrategie “Ontwerp om te hechten” kennen waarbij het niet enkel gaat om het verlengen van de technische levensduur maar ook om hoe lang de consument het object wil gebruiken. In het boek, ‘Relational design, het vormgeven van een emotionele band als katalysator voor duurzaamheid’, ontdekte ik meer over hoe dit in de praktijk kon worden toegepast op meubilair. In de paper, Emotional Durability Design Nine—A Tool for Product Longevity werden er negen concrete thema’s, die gekoppeld zijn aan 38 strategieën, geformuleerd die ervoor zorgen dat de gebruiker zich emotioneel hecht aan zijn bezittingen. Hierop heb ik mij gebaseerd om mijn eigen parameters vast te leggen en dit in combinatie met mijn onderzoek naar de tools voor het ontwerpen van een succesvolle ontmoetingsplek voor de wijk.

 “We should not judge what it is, but what it could become” (Thomas Lommée- TEDtalk –2012)