Het begrip masterproef neem ik letterlijk: een proef die zich begeeft op het spanningsveld tussen de opleiding en praktijk. Een proef als bewijs van bekwaamheid, maar ook een proef in de zin van een staal, een test, een experiment. Een experiment met open vizier en open einde. Een einde dat geen pasklare antwoorden zal bieden maar wel voer tot conversatie.

Een proef die een stem geeft aan personen met dementie en hun naasten. Die inzichten biedt in hun ruimtelijke ervaringen, hun wereld, in een vorm die ontwerpers toelaat affiniteiten te ontwikkelen met hun steeds verkleinend perspectief. Teneinde de empathische ontwerper in ons allen aan te wakkeren. 

Een proef waar dingen letterlijk en figuurlijk een plaats krijgen. Een proef die mijn interesse in de architectuur van het niet zichtbare, verbeeldt.