Toe-eigening is een hot topic in de architectuur. Vaak gebruikt om anonieme en publieke ruimtes familiair te maken. Nu gebruik ik die term in het kader van ons koloniaal verleden. Eerst door te begrijpen wat in het verleden door het modernisme werd toegeëigend in een ver land. Dan door te ontwerpen op verschillende schalen, hoe de gebruiker vandaag zijn omgeving terug naar zich toe-eigent.

Het gaat over een collectief makerschap vertrokken uit mijn Belgo-Marokkaanse identiteit en waarop
de gebruiker de dialoog met de architect aangaat door zijn potentie in te zien en door alternatieve antwoorden te formuleren. Dit pas ik toe op mijn familiehuis in Tanger, waar ik geloof in het lang leven van de structuur door verschillende gebruikers. En vervlecht ik dezelfde ideologie in de orthogonale stedelijkheid van Marokko om ook op straat verschillende gebruiken/experimenten aan te moedigen.

Hiernaast streef ik naar architectuur die meer betekend dan gewoonweg een gebouw of structuur. Architectuur kan een constructie een ziel geven met of zonder architect. In dit geval is de architecturale ziel terug te vinden in traditionele details zowel materieel als immaterieel.